12 listopada (wtorek), godz. 17:00
Film jest trzecią częścią filmowej adaptacji wspomnień Kubiak. Dwie pierwsze części to "Śliczna jesteś Laleczko" i "Mięso słonia". Jest to analiza relacji pomiędzy dzieckiem a rodzicem.
Po projekcji odbędzie się spotkanie z artystką, które poprowadzi Janina Hobgarska.
Aleksandra Kubiak (ur. 1978 w Lubaniu) artystka wizualna, autorka performansów, filmów, form przestrzennych. W swych działaniach bada społeczną skuteczność sztuki.
W latach 2002 - 2013 współtworzyła z Karoliną Wiktor Grupę Sędzia Główny. Po zawieszeniu działalności grupy (2010) Kubiak wznowiła działalność indywidualną realizując film „Dolce Vita” (2011). Jej kolejne działania to happeningi: „Baraca”, „Sanus Design”, „Pracownia ON”, w których doświadczenia pracy w Grupie przenosi na działania z publicznością. W 2016 roku Kubiak obroniła stopień doktora sztuki pod kierunkiem prof. Izabelli Gustowskiej, we współpracy z prof. Markiem Wasilewskim, na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu.
Od 2014 roku pracuje nad autobiograficznym cyklem dzieł, w którym łączy często trudne, rodzinne doświadczenia z eksperymentem na polu działań filmowych, na styku performansu, filmu dokumentalnego, teatru. Pracuje z aktorami, jest autorką scenariuszy, pisze teksty, reżyseruje. Formy przestrzenne, które tworzy, włącza do swoich realizacji.
W tym cyklu powstały, m.in. obiekt „Powietrze w moim domu było ciężkie. Teraz waży 26 kg”, filmy z aktorami: Elżbietą Lisowską-Kopeć, pt. „Śliczna jesteś Laleczko”, wideoperformans zrealizowany w teatrze, pt. „Mięso słonia” z Moniką Buchowiec, film „Żyj głuptasie!” z udziałem Artura Belinga.
W 2008 roku z Karoliną Wiktor, a w 2015 roku indywidualnie, była stypendystką Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP. Z Grupą Sędzia Główny była nominowana do Paszportów Polityki (2011) i Spojrzeń (2008). Kubiak i Wiktor były również laureatkami Międzynarodowego Konkursu Performance w Trento we Włoszech (2004), Nagrody TVP Kultura (2005). Indywidualne prace Kubiak oraz Grupy Sędzia Główny były prezentowane zarówno w Polsce – m.in. w Muzeum Sztuki w Łodzi, Zachęcie - Narodowej Galerii Sztuki, Muzeum Współczesnym we Wrocławiu, jak i na świecie – na festiwalach performance oraz na wystawach zbiorowych, m.in. w Londynie, Graz, Wenecji, Sztokholmie, Berlinie, Nowym Jorku, Johannesburgu. Znajdują się w Galerii XX wieku w Muzeum Narodowym w Warszawie, w kolekcjach Narodowej Galerii Sztuki Zachęta, Muzeum Sztuki w Łodzi, Fundacji Signum w Poznaniu oraz wielu depozytach i kolekcjach prywatnych.
Aleksandra Kubiak obecnie mieszka i pracuje w Zielonej Górze, gdzie współpracuje z Fundacją Salony oraz Galerią BWA; od 2017 wykłada w Instytucie Sztuk Wizualnych na Uniwersytecie Zielonogórskim.
Od 2014 roku pracuje nad autobiograficznym cyklem dzieł, w którym łączy często trudne, rodzinne doświadczenia z eksperymentem na polu działań filmowych, na styku performansu, filmu dokumentalnego, teatru. Pracuje z aktorami, jest autorką scenariuszy, pisze teksty, reżyseruje. Formy przestrzenne, które tworzy, włącza do swoich realizacji.
W tym cyklu powstały, m.in. obiekt „Powietrze w moim domu było ciężkie. Teraz waży 26 kg”, filmy z aktorami: Elżbietą Lisowską-Kopeć, pt. „Śliczna jesteś Laleczko”, wideoperformans zrealizowany w teatrze, pt. „Mięso słonia” z Moniką Buchowiec, film „Żyj głuptasie!” z udziałem Artura Belinga.
W 2008 roku z Karoliną Wiktor, a w 2015 roku indywidualnie, była stypendystką Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP. Z Grupą Sędzia Główny była nominowana do Paszportów Polityki (2011) i Spojrzeń (2008). Kubiak i Wiktor były również laureatkami Międzynarodowego Konkursu Performance w Trento we Włoszech (2004), Nagrody TVP Kultura (2005). Indywidualne prace Kubiak oraz Grupy Sędzia Główny były prezentowane zarówno w Polsce – m.in. w Muzeum Sztuki w Łodzi, Zachęcie - Narodowej Galerii Sztuki, Muzeum Współczesnym we Wrocławiu, jak i na świecie – na festiwalach performance oraz na wystawach zbiorowych, m.in. w Londynie, Graz, Wenecji, Sztokholmie, Berlinie, Nowym Jorku, Johannesburgu. Znajdują się w Galerii XX wieku w Muzeum Narodowym w Warszawie, w kolekcjach Narodowej Galerii Sztuki Zachęta, Muzeum Sztuki w Łodzi, Fundacji Signum w Poznaniu oraz wielu depozytach i kolekcjach prywatnych.
Aleksandra Kubiak obecnie mieszka i pracuje w Zielonej Górze, gdzie współpracuje z Fundacją Salony oraz Galerią BWA; od 2017 wykłada w Instytucie Sztuk Wizualnych na Uniwersytecie Zielonogórskim.
Prace dostępne on-line:
https://artmuseum.pl/pl/filmoteka/artysci/aleksandra-kubiak
https://artmuseum.pl/pl/filmoteka/artysci/sedzia-glowny
https://vimeo.com/user57685326
Zajawka filmu:
https://artmuseum.pl/pl/filmoteka/artysci/aleksandra-kubiak
https://artmuseum.pl/pl/filmoteka/artysci/sedzia-glowny
https://vimeo.com/user57685326
Zajawka filmu:
https://vimeo.com/320003894
„Żyj głuptasie!", 2019, 30 min.
Występują: Artur Beling, Elżbieta Lisowska Kopeć, Aleksandra Kubiak
Marta Bednarz, Leo i Paulina Chodynieccy, Daria Kozera-Deciuk, Agnieszka Jacob, Dorota Jakuboszczak, Kasia Kaczmarek, Natalia Ziemnicka-Hubert
Zdjęcia: Krzysztof Gawałkiewicz
Montaż: Krzysztof Gawałkiewicz, Aleksandra Kubiak
Dźwięk: Michał Markiewicz, Artur Beling, Piotr Spychała
Muzyka: Piotr Spychała
Wykonanie lalki: Beata Beling, Artur Beling, Aleksandra Kubiak
Produkcja: CSW Kronika w Bytomiu, Galeria BWA w Zielonej Górze, Aleksandra Kubiak
Szczególne podziękowania dla Elżbiety Lisowskiej–Kopeć, Artura i Beaty Beling, uczestniczek przyjęcia oraz Agaty Cukierskiej, Wojtka Kozłowskiego, Agnieszki Król, Krystyny Kiziak, Michała Markiewicza, Michała Jankowskiego i firmy 4TENT
Tekst o filmie, Agata Cukierska:
(...)
Zatęskniłam za Tobą
A nigdy nie poznałam
Przez cały film przewija się figura dziecka. Dziecko-lalka, ojciec-dziecko, ona-Ola-dziecko i jej mała siostra. Dziecko biernie obserwuje, nawet gdy jeszcze nie rozumie patologicznych relacji w domu, ich wypaczeń. Albo cierpi w milczeniu, albo stara się zasłużyć na jakąkolwiek uwagę. W rodzinach alkoholowych egzystencja dziecka jest ciągłą walką o uwagę, przetrwanie, w wyniku czego w życiu dorosłym pojawia się poczucie braku własnego dzieciństwa.
Ta relacja dziecko-rodzic jest niebezpiecznie zaburzona. Wkrada się element parentyfikacji, odwrócenia ról, ich zupełnego pomieszania. Dziecko opiekuje się rodzeństwem lub dysfunkcyjnymi rodzicami, sprząta, samo zajmuje się domem. Parentyfikacja może mieć również wymiar instrumentalny - gdy dziecko jest buforem rodzinnych konfliktów, lub wchodzi w rolę partnera rodzica, czasem również seksualnego.
Ten element zachwiania tożsamości pojawia się również w życiu dorosłym.
W filmie Kubiak mówi:
Zdziecinniałam
Kiedyś byłam sędziną
Dziś znów dzieckiem
Z ojcem przy boku
Czy po takich doświadczeniach można zdecydować się na świadome macierzyństwo? Ten wątek przewija się pomiędzy kadrami. Wychowanie w dysfunkcyjnej rodzinie nie pomaga w podjęciu decyzji. Bycie dzieckiem ma złe konotacje.
W powracających kadrach wypierana kobiecość, kojarzona ze wstydem i upokorzeniem, zaczyna nabierać mocy dzięki spotkaniu kobiet: świadomych siebie, silnych, dzieciatych, błyszczących. Ola może się w nich przejrzeć. (Agata Cukierska)
Film jest trzecią częścią, po „Śliczna jesteś Laleczko” i „Mięsie słonia”, autobiograficznej adaptacji wspomnień Aleksandry Kubiak.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury oraz ze środków Miasta Jelenia Góra.
Patronat medialny: Jelonka, Timm Magazyn.
„Żyj głuptasie!", 2019, 30 min.
Występują: Artur Beling, Elżbieta Lisowska Kopeć, Aleksandra Kubiak
Marta Bednarz, Leo i Paulina Chodynieccy, Daria Kozera-Deciuk, Agnieszka Jacob, Dorota Jakuboszczak, Kasia Kaczmarek, Natalia Ziemnicka-Hubert
Zdjęcia: Krzysztof Gawałkiewicz
Montaż: Krzysztof Gawałkiewicz, Aleksandra Kubiak
Dźwięk: Michał Markiewicz, Artur Beling, Piotr Spychała
Muzyka: Piotr Spychała
Wykonanie lalki: Beata Beling, Artur Beling, Aleksandra Kubiak
Produkcja: CSW Kronika w Bytomiu, Galeria BWA w Zielonej Górze, Aleksandra Kubiak
Szczególne podziękowania dla Elżbiety Lisowskiej–Kopeć, Artura i Beaty Beling, uczestniczek przyjęcia oraz Agaty Cukierskiej, Wojtka Kozłowskiego, Agnieszki Król, Krystyny Kiziak, Michała Markiewicza, Michała Jankowskiego i firmy 4TENT
Tekst o filmie, Agata Cukierska:
(...)
Zatęskniłam za Tobą
A nigdy nie poznałam
Przez cały film przewija się figura dziecka. Dziecko-lalka, ojciec-dziecko, ona-Ola-dziecko i jej mała siostra. Dziecko biernie obserwuje, nawet gdy jeszcze nie rozumie patologicznych relacji w domu, ich wypaczeń. Albo cierpi w milczeniu, albo stara się zasłużyć na jakąkolwiek uwagę. W rodzinach alkoholowych egzystencja dziecka jest ciągłą walką o uwagę, przetrwanie, w wyniku czego w życiu dorosłym pojawia się poczucie braku własnego dzieciństwa.
Ta relacja dziecko-rodzic jest niebezpiecznie zaburzona. Wkrada się element parentyfikacji, odwrócenia ról, ich zupełnego pomieszania. Dziecko opiekuje się rodzeństwem lub dysfunkcyjnymi rodzicami, sprząta, samo zajmuje się domem. Parentyfikacja może mieć również wymiar instrumentalny - gdy dziecko jest buforem rodzinnych konfliktów, lub wchodzi w rolę partnera rodzica, czasem również seksualnego.
Ten element zachwiania tożsamości pojawia się również w życiu dorosłym.
W filmie Kubiak mówi:
Zdziecinniałam
Kiedyś byłam sędziną
Dziś znów dzieckiem
Z ojcem przy boku
Czy po takich doświadczeniach można zdecydować się na świadome macierzyństwo? Ten wątek przewija się pomiędzy kadrami. Wychowanie w dysfunkcyjnej rodzinie nie pomaga w podjęciu decyzji. Bycie dzieckiem ma złe konotacje.
W powracających kadrach wypierana kobiecość, kojarzona ze wstydem i upokorzeniem, zaczyna nabierać mocy dzięki spotkaniu kobiet: świadomych siebie, silnych, dzieciatych, błyszczących. Ola może się w nich przejrzeć. (Agata Cukierska)
Film jest trzecią częścią, po „Śliczna jesteś Laleczko” i „Mięsie słonia”, autobiograficznej adaptacji wspomnień Aleksandry Kubiak.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury oraz ze środków Miasta Jelenia Góra.
Patronat medialny: Jelonka, Timm Magazyn.
